meer dan uitgesproken
Onderweg van A naar B viel mijn blik al fietsend op jou. Jij daar hangend tussen hemel en aarde. Prachtig was je, prachtig ben je!
Ik stapte af en koesterde het moment. Mijn gedachten rolden, mijn gevoelens vloeiden. Mijn zijn was in beweging, alles door jou. Jij daar roos, hangend tussen hier en straks. Kleurrijk was je, kleurrijk ben je!
Diverz, de brede welzijnsorganisatie van Zwijndrecht, is dol op haar vrijwilligers. Uit liefde voor hen stelt zij ze graag aan u voor. Het is deze keer Jason Calmez die de eer te beurt valt.
Talentvol en gepassioneerd, het zijn woorden die zich voortdurend opdringen als Jason vertelt over zichzelf. “Ik ben op Curaçao geboren en opgegroeid in de Verenigde Staten”, vertelt hij, “ik was en ben nog steeds gek op honkbal. Al op jonge leeftijd was het mijn lust en mijn leven. Mijn club? Houston Astros natuurlijk”. Dat Jason een groot talent was, bleek toen hij al op 17-jarige leeftijd het Triple-A niveau bereikte en als ‘korte stop’ zijn plek tussen het tweede en derde honk gevonden had. Nog geen jaar later sloeg het noodlot toe, door een ongeluk werd zijn honkbalcarrière in de knop gebroken.
Vrienden stimuleerden hem naar Nederland te komen en in 2011 was het zover. “Ik had geen werk en sprak geen Nederlands, maar ik had wel de wil om met mijn talenten aan de slag te gaan”, vertelt hij, “iedere dag hield ik mijzelf voor dat ik actief moest blijven”. Hij laat de namen vallen van Greta, Dorothy, Bram en Hermania. “Ik ben zo dankbaar dat, eigenlijk vanaf het moment dat ik in Nederland kwam, er mensen waren die het in mij zagen zitten en in mij wilden investeren. Ik kreeg de ruimte om met een andere passie van mij aan de slag te gaan, het koken van een heerlijke maaltijd”. Van onder zijn zwarte koksmuts en in zijn wit gestreken koksjas kijkt hij glunderend om zich heen, “hier in Hart van Meerdervoort, hier voel ik mij thuis”.
De kok in Jason kwam naar buiten, aanvankelijk in het geven van kookles aan kinderen maar nu vooral aan ouderen. “Tweemaal in de maand op woensdag geef ik kookles en maken wij met elkaar een heerlijke maaltijd. Ik geef uitleg bij het bereiden van de gerechten en tussen het koken door is het vooral gezellig. En dan kook ik natuurlijk ook voor onze wijkkeuken”, gaat hij glimlachend verder, “voor wie maar wil maak ik iedere dinsdag wat lekkers. Ik kook van alles en nog wat, uit iedere cultuur zal ik maar zeggen maar wel allemaal halal. In mijn gerechten proef en zie je terug dat ik van een verrassing hou”. Kip is Jasons favoriet, “iedere keer maak ik het net weer even anders. Soms wordt er dan geroepen, ‘is het echt kip wat ik gegeten heb?’ en er wordt nog weleens gevraagd naar het recept, maar nee, mijn recepten geef ik niet prijs!”
Je komt bedrogen uit als je denkt met honkbal en koken de passies van Jason wel gehad te hebben. “Ik heb nog een derde passie”, vertelt hij, “ik ben gek op ‘Bachata’, de wat zwoele romantische muziek uit de Dominicaanse Republiek. Als DJ El Ángel ben ik te horen op Radio Aroma Natural”.
Kijk en luister je naar Jason dan zie en hoor je een dankbaar mens, “ik ben niet van het zitten op de bank, ik wil graag bezig zijn. Ik heb een kans gekregen mijn talenten te ontplooien en geef er graag wat van terug aan de mensen. Zo probeer ik van iedere dag iets leuks te maken”.
Enthousiast geworden en ook vrijwilliger worden? Vraag Diverz je te helpen bij het aanboren van jouw talenten. Kijk voor informatie op www.diverz.info of neem contact op met 078-6206060
Zwijndrecht – Een markant gezicht verschijnt in de deuropening van muzikantencentrum Diverzity aan de Anna Paulownastraat 5. Terwijl zijn ogen fonkelen onder zijn hippe pet stelt hij zich voor, “Joop Jacobus, ik denk dat ik de vrijwilliger ben waar jij naar op zoek bent. Voel je welkom!” Diverz, de brede welzijnsorganisatie van Zwijndrecht, is blij met haar vrijwilligers en dus ook met Joop. Zij geeft hem graag het podium dat hij verdient.
“Het gevoel voor de drums zat er al heel vroeg in”, vertelt Joop, “toen ik klein was speelde ik bij ons thuis altijd met emmers. Ik sloeg op ze, want drummen kon je dat eigenlijk nog niet noemen. Op mijn vijftiende liet ik de emmers voor wat zij waren, ik werd ontdekt en er ging een wereld van muziek voor mij open”. Joop is een echte Curaçaoënaar, “weet je waar het verschil zit met een Hollander? Jullie zijn veel binnen en praten tot je een ons weegt, maar iemand van Curaçao praat niet maar doet. En wij zijn natuurlijk graag buiten”, zegt hij lachend.
Ik ben een doorgeefluik van de liefde voor muziek
Die doe-mentaliteit typeert ook zijn manier van drumles geven. “Of het nu volwassenen of kinderen zijn, je weet niet hoeveel lol ik heb als ik na een paar lessen al ontwikkeling zie”, vertelt hij. “Kom je hier nieuw binnen dan krijg je direct een muziekblad met noten. Wat is de naam van de noot en hoe kan je hem tellen, vraag ik dan. Vervolgens zeg ik, je speelt dat wat je zingt of neuriet”. Hij lacht en zegt, “ik doe het even voor, Tjip, Tjip, Tab, Boem, Boem, Tab”. Joop is één en al liefde voor de drums en hij brengt die liefde dolgraag over, “als kinderen hier binnenkomen roep ik altijd, kom wij gaan muziek maken. Zij willen immers maar één ding, drummen!”
Joop heeft tot op de dag van vandaag de wil een nog betere drummer te worden. “Ik geef iedereen die bij mij op les komt het advies te kijken en te luisteren naar goede drummers. Hoe doen zij het en wat kan je van hen leren. Mijn grote voorbeeld”, gaat hij verder, “is Horacio Hernández met de bijnaam ‘El Negro’. Ik heb ooit in Rotterdam een optreden van hem bijgewoond. Het was ronduit geweldig. Ondanks dat de beveiliging er niet blij mee was, heb ik hem na afloop kunnen spreken. Ik was de gelukkigste man van de wereld toen hij mij later een lesboek stuurde met tal van tips”.
Als freelance drummer heeft Joop met veel bekendheden gespeeld en opgetreden. Enthousiast noemt hij namen als die van Anita Meyer, Saskia en Serge maar ook zanger Oscar Harris. Heel wat jaren volgde er voor Joop na een werkweek als timmerman in de bouw een weekend barstensvol optredens. “Ik drumde latin en soul”, vertelt hij, “maar ook jazz en funk natuurlijk”. De laatste tijd doet hij het wat rustiger aan. Wel drumt hij naast zijn vrijwilligerswerk nog eenmaal in de veertien dagen met een gospelband in een evangelische kerk in Dordrecht”.
“Ik leef het leven”, zegt Joop, “ik vind het een voorrecht om hier in Zwijndrecht anderen het drummen bij te brengen. “Nee, denk maar niet dat ik ga wachten op mijn dood. Ik wil leven en ondertussen plezier hebben, want plezier geeft mij een heerlijk gevoel van vrijheid”.
Enthousiast geworden? Een drumles boeken of vrijwilliger worden? Kijk voor informatie op www.diverz.info of neem contact op met 078-6206060
“De eerste vijfentwintig euro zijn al binnen”, klinkt het vol enthousiasme uit de mond van Bas Stellaard. Samen met zijn vriend Huib van Loon is hij de initiatiefnemer achter het activiteitenfonds De IJsvogel. Praktisch iedereen in Zwijndrecht weet dat met De IJsvogel de locatie van de Swinhove Groep in de mooie, groene wijk Nederhoven bedoeld wordt.
De IJsvogel kent een gezellige brasserie waar onder aanvoering van teamleider Michel Herremans de gastvrijheid hoogtij viert. Bewoners en hun familieleden maar ook de inwoners van de wijk weten de weg te vinden naar deze hotspot, die bruist van activiteit.
“Acht jaar geleden moet het geweest zijn”, vertelt Bas, “dat Huib en ik de koppen bij elkaar staken en het idee lanceerden om een fonds in het leven te roepen. Een fonds waaruit extra activiteiten of noodzakelijke voorzieningen voor de bewoners van De IJsvogel gefinancierd konden worden. Vergeet niet dat De IJsvogel en haar brasserie een echte wijkfunctie hebben”, gaat hij verder. “Er wordt samen met het activiteitenteam van de Swinhove Groep bijna dagelijks wel iets georganiseerd. Of het nu een klaverjasmiddag, concert, bingo of een koffieclub betreft voor menigeen is De IJsvogel een deel van het leven”. “Dat geldt overigens ook voor ons”, valt Huib hem bij. “Wij hebben beiden aan de wieg gestaan van de bouw”, vertelt hij, “Bas als voorzitter van de Bewonersvereniging Nederhoven 1 en ik als voorzitter van het Wijkplatform Nederhoven. Met recht kan je zeggen dat De IJsvogel in ons hart zit!”
Na ruim twintig jaar met ziel en zaligheid betrokken te zijn geweest bij tal van bezigheden in en rond De IJsvogel gaan Bas en Huib er binnenkort mee stoppen. Ook het activiteitenfonds houdt dan op te bestaan. “Dankzij het activiteitenfonds en haar sponsoren konden wij tal van leuke activiteiten organiseren”, zegt Michel spontaan. “Een jeu de boules baan werd gerealiseerd, er kwamen parasols voor op het terras en als klap op de vuurpijl ontvingen wij een prachtige TV voor in het restaurant. En dan zou ik bijna nog vergeten dat tijdens de coronaperiode de planten en de bonbons voor bewoners en zorgmedewerkers een echte verrassing waren”.
Blijft er dan nog iets te wensen over? “Ja, wat dacht je!”, zegt Michel, “Omdat het voor steeds meer cliënten lastig is mobiel te blijven, zou het geweldig zijn als wij een duofiets kunnen aanschaffen. Hoe fantastisch zou het zijn als onze cliënten met een familielid, een begeleider of een vrijwilliger er even lekker opuit kunnen”.
“Maar aan een duofiets zit een prijskaartje en 7.000 euro komt eerst”, neemt Bas het van hem over. “Wij hebben daarom als initiatiefnemers van het activiteitenfonds, geholpen door Kylie Grunefeld (teamleider van De IJsvogel), besloten ons nog eenmaal sterk te willen maken. De aanschaf van de duofiets zou immers voor ons een mooie afsluiting zijn en voor de bewoners een afscheidscadeau waarvan zij nog lang kunnen genieten”.
Sponsoren (groot of klein) vragen wij ons te helpen! Doet u mee? Maak dan een bijdrage over op rekeningnummer: NL 80 INGB 0663 5279 53 t.n.v. B. Stellaard o.v.v. activiteitenfonds De IJsvogel duofiets. Komt het benodigde bedrag niet bij elkaar dan wordt uw bijdrage gebruikt voor activiteiten ten behoeve van De IJsvogel.
Tenslotte spreekt Lilian Bouman (bestuurder van de Swinhove Groep) vol trots over wat Bas en Huib bereikt en betekend hebben voor de organisatie in het algemeen en De IJsvogel in het bijzonder. “Ik vind het geweldig wat zij beiden ook nu nog voor De IJsvogel organiseren en realiseren. Ik ben hun daar heel erg dankbaar voor”.
Zwijndrecht – Wie muzikantencentrum Diverzity zegt denkt natuurlijk direct aan muziek en muziek maken. Toch betekent die muzikale huiskamer aan de Anna Paulownastraat 5 voor heel wat mensen veel meer dan dat. Diverzity is voor hen de plek waar hun talent gezien werd en meer nog, de plek waar ze uit konden groeien tot wie zij nu zijn.
Pieter (niet zijn echte naam), is daar een sprekend voorbeeld van. “Het moet zo’n vier jaar geleden geweest zijn dat ik hier voor het eerst kwam”, vertelt hij. “Ik zat op dat moment behoorlijk met mijzelf in de knoop. Ik had het gymnasium afgerond en na een tussenjaar was ik geschiedenis gaan studeren in Utrecht, maar ik kon daar mijn draai niet vinden. Aangezien muziek al heel lang een passie van mij was besloot ik een muziek gerelateerde opleiding te volgen, ook dat zonder succes. Ik raakte vervolgens het zicht kwijt op mijn leven en ik liep vast in alcohol en wiet. Niets lukte mij meer, alles vernachelde ik, veel slechter kon het eigenlijk niet.
Het was in een februarimaand dat ik besloot om mijzelf nog eenmaal de kans te geven van de alcohol en de wiet af te blijven. Februari is tenslotte de kortste maand dacht ik, dat zou toch moeten lukken. Wat mij hielp was dat een vriend dit zo’n goed idee vond, dat hij besloot mee te doen.
Als bij toeval werd ik haast tegelijkertijd door een vrijwilliger van Diverzity gevraagd om te helpen opbouwen bij een jamsessie”.
Verlegen lachend vertelt Pieter verder, “het op eigen kracht stoppen met de alles vernietigende alcohol en wiet samen met die activiteit bij Diverzity betekende voor mij de weg omhoog. Na een paar maanden werd ik hier een bekend gezicht en werd ik onderdeel van een team van vrijwilligers en professionals. Langzaam maar zeker kreeg ik het gevoel weer een doel te hebben en begon ik in te zien waardevol te zijn voor mijzelf en voor anderen”.
Fatima Plomp, die jeugd- en jongerenwerker is bij Diverz, geniet van de groei die Pieter doormaakt. “Het is zo van belang dat jongeren een eigen plek hebben waar ze in alle vrijheid kunnen ontdekken wat ze willen en waar zij goed in zijn”, vertelt zij. “Nog te vaak zie ik dat de maatschappij vanuit een bepaald stramien eisen oplegt waar heel wat jongeren op vast lopen. Met Diverzity en ons jongerencentrum Mikado bieden wij hen een plek waar zij kunnen groeien, zich kunnen ontwikkelen en hun talenten kunnen ontplooien”.
Pieter lacht als hij zegt, “ik zou Diverzity mijn tuintje willen noemen. Ik geef hier les, draai workshops en bij tijd en wijle ben ik gastheer en coach ik muzikanten. Een schat aan werkervaring heb ik hier opgedaan. Ik ben onwijs gegroeid!”
Inmiddels staat hij ingeschreven voor een studie aan het conservatorium, “ik zou het daarom geweldig vinden als ik de komende tijd mijn activiteiten zou kunnen overdragen aan nieuwe jonge mensen. Ben jij sociaal, een sterke verbinder en vind jij het leuk om samen met de beroepskrachten nieuwe activiteiten te ontwikkelen kom dan eens langs bij Diverzity”, zegt hij spontaan.
Ondertussen sterven de klanken van het nummer Who’ll Stop The Rain van de band Creedence Clearwater Revival in één van de muziekcabines langzaam weg. Bij Pieter heeft regen plaatsgemaakt voor zonneschijn en gloort een gouden toekomst!
Kom eens langs in de huiskamer van Diverzity of in jongerencentrum Mikado of bel 078-6206060.
Diverz presenteert haar vrijwilligers maar al te graag. Met plezier zet zij deze keer Harm Otter en zijn vrouw Stevie Lopulalan volop in de belangstelling.
“Het is het gevoel dat je weer nodig bent”, reageert Harm vrijwel direct op de vraag wat vrijwilliger zijn voor hen betekent. “Stop je met werken dan heeft niemand je meer nodig dacht ik aanvankelijk, maar niets bleek minder waar”, vertelt hij. Toch ging er heel wat aan vooraf alvorens zij ruim tien jaar geleden vol enthousiasme startten met een leuke vrijwilligersklus in wijkcentrum de Nederburgh.
“Ik had de mazzel in 2010 met de VUT te kunnen gaan”, maakt Harm een start met zijn verhaal. “Ik had mij bij mijn toenmalige werkgever KPN beziggehouden met alles waar je het woord management voor of achter kon zetten. Bij mijn vertrek herinnerde ik mij dat ik iedere stagiair in onze organisatie adviseerde na de studie eerst een jaar de wereld rond te trekken. Ik was nog geen dag thuis of ik gaf mijzelf datzelfde advies”. Scherp maar liefdevol kijkt Stevie hem aan, “en aangezien ik niet op mijn geweten wilde hebben dat ik ooit zou moeten horen, “waarom heb jij mij niet laten gaan”, gaf ik Harm de ruimte. Dat is trouwens kenmerkend voor onze relatie”, gaat zij verder, “je verplaatsen in de ander en elkaar niet beknotten”.
“Zogezegd zo gedaan”, pakt Harm de draad weer op, “ik trok de wereld rond en dat leerde mij verschillende dingen. Allereerst dat reizen eigenlijk gewoon hard werken is, maar ook dat alleen maar alleen is en dat de ogenschijnlijk kleine dingen een steeds grotere waarde voor mij kregen. Toch heeft mijn wereldreis mij vooral laten zien hoe onmisbaar de warmte van mijn familie is. Ik zeg je eerlijk, ik was blij dat ik na een klein jaar weer thuis was”.
Ook Stevie weet als geen ander wat het is om thuis te komen. Zij zag het levenslicht in een Moluks gezin van zeven kinderen. Geboren in Geleen en opgegroeid in Doesburg proefde en voelde zij ‘haar thuis’ toen zij voor het eerst rond haar dertigste op Ambon voet aan wal zette.
“Wat een warm land en wat een warme mensen”, vertelt zij. “Ik begreep ineens wat mijn vader gevoeld moest hebben. Ik zag zijn voortdurende worsteling vanuit het idee dat de komst naar Nederland maar voor even was en dat hij spoedig terug zou keren naar Ambon. Het doet mij verdriet als ik aan mijn vader denk vooral omdat beloften niet zijn nagekomen en er geen recht gedaan is”.
Direct na Harms wereldreis pakten beiden de kans om hun schat aan levenservaring in te zetten als vrijwilligers. Samen op de vrijdagavond achter de bar in wijkcentrum de Nederburgh. “Daarnaast bezoek ik regelmatig ouderen voor een stuk gezelligheid”, zegt Stevie, “er is toch niks mooiers als je mensen blij kan maken en er een glimlach op hun gezicht verschijnt. Verplaats je eens in mensen, die niets meer omhanden hebben”, gaat zij verder, “het is toch fantastisch om dan met hen een wandeling te maken”. Harm, die als vrijwilliger ook ouderen ondersteunt bij hun administratie, lacht bij zoveel enthousiasme van zijn vrouw, “ja, wij hebben er veel voldoening van. Als vrijwilliger ben je hartstikke waardevol voor de ander en voor jezelf”.
Vanochtend ontmoette ik haar voor de poortjes van Rotterdam CS, Jacqueline. “Ik krijg mijn rollator er niet doorheen en nou sta ik, ingecheckt en wel, nog steeds buiten”, spreekt ze mij vol overtuiging aan. Zij geeft mij vrijwel meteen haar OV-chipkaart. “Wil je mij alsjeblieft even helpen?” De toon waarop en haar blik daarbij laten mij geen keus, “maar natuurlijk” zeg ik als bijna vanzelfsprekend. Geholpen door nog een reiziger loodsen wij haar en haar rollator door de poortjes.
Een klein kwartier later passeert zij het bankje waarop ik even daarvoor plaatsgenomen had. Wij komen aan de praat. Zij vertelt honderduit, een leven trekt voorbij. “Hoe ik mijzelf vang in een paar woorden?”, zegt zij, “zwervend maar niet alleen”.
Jacqueline is een echte domineesdochter. Mijn vader wisselde heel wat keren van gemeente en dat betekende steeds opnieuw verhuizen. Geboren in Deil, woonde zij achtereenvolgens in Middelburg en Rotterdam-Zuid om dan weer te verhuizen naar Hemmen in de Betuwe. “Ik ben een echte doorzetter”, vertelt zij, “ik ben er echt één van steeds opnieuw proberen en van doen, gewoon maar doen. Als lerares Engels was dat ook altijd de boodschap die ik mijn leerlingen meegaf”, gaat zij verder, “laat je niet door angsten tegenhouden ga het maar doen, gewoon maar doen. En als het niet direct lukt geef dan niet op.
Jacqueline reisde de hele wereld rond. China en Amerika waren jarenlang aanlandplekken voor haar. “Ik heb een hart voor jongeren”, gaat zij verder. Zij vertelt hoe sommigen van haar leerlingen zo geïnspireerd waren door haar wijze van lesgeven dat zij uiteindelijk zelf met veel passie docent werden. “Wat mij simpelweg gelukkig maakt? Nou wat dacht je….mijn huis! Oh, Ik ben zo blij met mijn huis. Het is mijn honk, het is de plek waar ik mijzelf kan zijn”.
Langzaam trekt zij zich omhoog aan haar rollator, “het wordt tijd om de benen te strekken en thuis even wat te rusten”, vertelt zij. Bij het afscheid nemen verschijnt er zoiets als voorpret op haar gezicht als zij nog zegt, “weet jij waarom ik zo-even op het station moest zijn? Dat is omdat ik morgen naar Leeuwarden ga. Ik heb alvast mijn saldo opgeladen. Samen met een vriendin bezoek ik het Fries Museum om daarna een nachtje te logeren bij mijn zoon, die woont daar”. Tenslotte spreekt zij nog maar een keer haar levensmotto uit, “doen, gewoon maar doen!”
Zwijndrecht – Koninklijk kon de maaltijd die kok Salah Zain bereid had met recht genoemd worden. De maaltijd van gegrilde kip met rijst, knoflook en tomaten uit de wijkkeuken van Xiejezo gaf extra kleur en inhoud aan de presentatie van het jaarverslag 2020 van Diverz.
“Ik vind het fantastisch dat wij hier in ons wijkcentrum onze bewoners en gasten weer kunnen ontvangen”, zegt Yvonne Zuidgeest (directeur-bestuurder van Diverz) gepassioneerd. “Heerlijk is het weer blije gezichten te zien, want sinds de ervaringen van het laatste jaar zijn kleine gebaren en contacten voor mij tot iets groots geworden.
Deze periode van corona heeft ons ten diepste laten zien wat sociaal contact voor mensen betekent”, gaat zij verder. “Ik heb de eenzaamheid bij mensen gevoeld en ik heb de emoties gezien bij bewoners en bezoekers toen wij noodgedwongen onze wijkcentra moesten sluiten. Wij stonden voor de vraag, wat kunnen wij nog doen?”
“En jullie hadden een prima antwoord op die vraag”, reageert Ronald de Meij (wethouder voor onder andere welzijn, onderwijs en sport), die ook voor de maaltijd aangeschoven was. “Het viel mij op dat jullie belteam direct initiatief toonde door hulpvragen op te vangen, een luisterend oor te bieden of zelf actief contact te zoeken met kwetsbare inwoners. Ik zag ook jullie ondernemerschap toen laptops zo hard nodig waren voor de huiswerkbegeleiding en het onderwijs op afstand. En ik mocht jullie professionaliteit ervaren door zelf heel praktisch mee te draaien bij het jongerenwerk. Het meest verraste mij misschien wel de hoeveelheid contacten, die jullie als Diverz hebben binnen de gemeente Zwijndrecht en daarbuiten. Dat is vorig jaar van grote waarde gebleken”.
“Natuurlijk was het soms ook spannend”, vertelt Yvonne, “neem bijvoorbeeld de viering van oud- en nieuw. Ga er maar aan staan, geen samenkomsten en geen vuurwerk. Het bracht ons gezamenlijk op het idee een geweldige ‘dikke’ livestream te organiseren”. Ronald beaamt dat en voegt nog toe, “ik spreek in dit verband ook graag mijn waardering uit voor de goede samenwerking tussen politie, straatcoaches, boa’s en het jongerenwerk”.
Al discussiërend trekken Yvonne en Ronald gezamenlijk eenzelfde conclusie, “wat dit jaar van corona ons geleerd heeft, is dat het weer moet gaan over de inhoud. Dat betekent dat je als organisatie duidelijk bent over waar je voor staat en wat je doet. Praat met de mensen, praat met de jeugd”, zegt Ronald. “Wij als Diverz hebben daarin een voorsprong maar het is de uitdaging ons altijd te blijven ontwikkelen”, vult Yvonne aan. Ronald ondersteunt dat als hij zegt blij te zijn met Diverz en Vivera, “het zijn zichtbare en aanwezige partners binnen onze gemeente”.
Terwijl de kok het dessert opdient valt er een korte stilte die doorbroken wordt als Yvonne met een knipoog zegt, “hier doen wij het voor, de gastvrijheid en het contact van mens tot mens. Elkaar ontmoeten en er zijn voor elkaar. Coronajaar 2020 heeft dat ons nadrukkelijk laten zien”. Om dan af te sluiten met, “gewoon omzien naar elkaar nu en straks, ja elke dag. De spotlight op het sociale contact!”
