Categorie: Vrijwilliger in het zonnetje

Zwijndrecht – Diverz beleeft veel plezier aan haar vrijwilligers, deze keer staat Jenny de Winter ‘in the spotlights’. “Hier in Kubiek begon het voor mij allemaal zo’n 46 jaar geleden”, vertelt Jenny.

“Ik zocht een peuterspeelzaal voor mijn twee zoontjes en ik viel direct met mijn neus in de boter. Er werden vrijwilligers gezocht om met Koninginnedag de buitenactiviteiten van de kinderen te begeleiden. Zo kwam van het één het ander, ik kreeg een cursus recreatiesport aangeboden en ik werd overblijfmedewerkster op wel vijf scholen”.  

Zij veert op als zij zegt, “ik heb tijdens die cursus echt leren bewegen. Heus, ik heb daar tot op de dag van vandaag nog heel veel lol van. Ik hou van bewegen, het houdt mij actief en het geeft mij een heerlijk fit gevoel”.

Al snel nam Jenny bijna dagelijks de afslag richting Kubiek. Op haar fiets met kinderzitjes voor en achter werd haar vaak toegeroepen, “daar komt onze Jenny aan met haar kindertjes”. Jenny is een echte Rotterdamse, “voor ik naar Zwijndrecht verhuisde woonde ik op Zuidplein”, vertelt zij. “Zwijndrecht gaf mij een grote vrijheid van wonen. Ik had nog heel lang zo’n heerlijk vakantiegevoel”. Enthousiast vertelt zij verder, “na die eerste jaren als vrijwilliger ging ik studeren. Het werd MBO sociale dienstverlening. Ik ging werken bij het Leger des Heils als groepsmedewerkster. Wat ik mooi vind aan het Leger des Heils is dat je direct één van hen wordt”. Dan zegt zij, “ik heb daar een mooie tijd gehad, maar toen de verantwoording en het rapporteren zijn intrede deed was het voor mij na 25 jaar genoeg. De mens komt voor mij tenslotte op nummer één”.

“Ja, het was tijd na zoveel jaren terug te keren naar mijn eerste liefde”, zegt zij. Haar glimlach verraadt het antwoord, “naar Kubiek natuurlijk, ik kan echt niet zonder!” Tweemaal in de week op woensdag- en donderdagavond is Jenny actief als barmedewerkster. “Eerlijk gezegd voel ik mij meer een gastvrouw”, gaat zij verder, “gek hé, ik ben namelijk niet zo van de mixdrankjes. Op de woensdagavond hebben wij een veelheid aan activiteiten en groepen. Denk dan aan de body gym of het smartlappenkoor, een activiteit met ceramiek of de rechtswinkel. Op donderdagavond is het de hele avond bridgen. Ik pik zijdelings van al die activiteiten het nodige mee. Bij tijd en wijle is vrijwilliger zijn best nog leerzaam ook. O ja”, zegt zij dan, “zou ik bijna het tafeltennissen op de donderdagochtend nog vergeten, daar doe ik gewoon lekker zelf nog aan mee”. Er klinkt vervolgens een grote MAAR. Corona heeft namelijk een streep gehaald door al die activiteiten. “Toch wilde ik naar Kubiek”, zegt zij zelfverzekerd. “Kunnen wij niet naar binnen dan gaan wij naar buiten, bedacht ik mij. Dus ben ik hier nu druk bezig met de tuin, de plantjes en de plantenbakken”.

Zij lacht als zij zegt, “Ja, ik ben een tevreden mens, al was het maar omdat ik geniet van de dingen die spontaan op mijn pad komen. Dit interview bijvoorbeeld of dat ik gisteren plotseling een oud-collega tegenkwam. In deze saaie periode waarin maar weinig kan, zijn dat de dingen waar ik energie van krijg en blij van word. En van Kubiek natuurlijk dat staat, want Kubiek is mijn tweede thuis!”

Vrijwilliger worden? Kijk voor informatie op www.diverz.info of neem contact op met 078-6206060

Zwijndrecht – Diverz koestert haar vrijwilligers en met veel plezier zet zij hen in de schijnwerpers. Deze keer een ontmoeting met Marian Fiege. “Ik ben absoluut geen kletskous”, begint zij het gesprek. Als geboren en getogen Rotterdamse streek Marian in 1972 neer in het toen nog wat dorpse Zwijndrecht. Haar gulle glimlach verraadt gastvrijheid en huiselijkheid. “Maar vergis je niet”, fluistert zij op zachte toon, “ik heb ook pit en avontuur in mij”. Marian ziet haar vrijwilligerswerk bij Diverz als een welkome afwisseling bij haar dagelijkse bezigheden. Inmiddels elf jaar gepensioneerd, is zij bij Diverz als vrijwilliger voor de maaltijdendienst niet meer weg te denken.  

“Ik krijg al energie bij het inladen van de auto. Ik vind het heerlijk om op de maandagmiddag en de donderdagochtend bij de mensen langs te gaan met een overheerlijke, met liefde klaargemaakte, maaltijd”, vertelt zij enthousiast. “Diverz laat mij gewoon zelfstandig mijn klus doen. Ik rij van adres naar adres. Ik maak een praatje hier en ik maak een praatje daar. Ik geef ongemerkt de mensen wat van mijn aandacht en vriendelijkheid”.

“Ik ben altijd een bezige bij geweest”, vertelt zij, “ik was actief in de feest- en oudercommissie op de school van mijn twee opgroeiende kinderen, maar ook jarenlang als mantelzorger voor mijn moeder.

Toen ik dan ook stopte met werken nam ik mij direct voor een activiteit te zoeken om te voorkomen dat de dagen op elkaar zouden gaan lijken. Ik zeg je eerlijk, ik ben niet zo’n type van een kopje koffie bij de buurvrouw. Ik hou niet zo van het bijhouden van de laatste praatjes uit de flat of de buurt. Ik begrijp de mensen niet die hele dagen thuis zitten. Maak je toch eens een beetje nuttig denk ik dan”.

Marian toont zich kwetsbaar als zij eerlijk zegt dat zij ‘het ouder worden’ lastig vindt. “Je beseft dat je dingen achter je moet laten en dat er een moment gaat komen dat je niet alles meer kan. Dat wil mij weleens bezighouden”, vertelt zij. “Ik geef eerlijk toe blij te zijn met die paar uurtjes als vrijwilliger bij Diverz. Het houdt mij weg van gepieker en het geeft mij het gevoel dat ik ertoe doe”.

Marian vertelt over enkele goede vriendinnen waar zij regelmatig contact mee heeft. “Onze gesprekken zijn nooit oppervlakkig”, zegt zij, “ik vind dat het ergens over moet gaan, het moet inhoud hebben. Het zit hem ook niet in de hoeveelheid contacten, maar in de kwaliteit daarvan”. Lang denkt zij na over de vraag of zij nog een verlangen heeft. Heel bescheiden antwoordt zij, “ik leef eigenlijk met mijn herinneringen. Ik zie mijzelf soms als het kleine meisje met haar speelgoedkonijntje, met haar zelfgemaakte stoffen beertje en natuurlijk met Woefie het hondje. Ik heb ze allemaal nog. Het zijn die herinneringen waar ik regelmatig naar teruggrijp en plezier aan beleef, maar ook troost bij vind”. Vervolgens zegt zij, “als ik dan toch nog een verlangen heb, nou dan graag nog eens een reisje, een weekendje weg met een heerlijke overnachting in een leuke B&B. Ja, dat zou ik wel willen”.

Zo kleurt Marian de dag van heel wat mensen en kleurt zij onwillekeurig ook haar eigen dag. “Het is Diverz die mij daartoe de ruimte geeft, de ruimte om mijzelf te kunnen zijn!”

Vrijwilliger worden? Kijk voor informatie op www.diverz.info of neem contact op met 078-6206060

Zwijndrecht – Diverz is blij met haar vrijwilligers. Dankbaar voor hun inzet laat zij deze keer speciaal de zon schijnen over Cis Usmany, een parel van dienstbaarheid. “Ik ben op mijn elfde in Nederland komen wonen samen met mijn ouders, broertjes en zus”, vertelt Cis. “Mijn vader was van Molukse komaf. Hij had mijn moeder, dochter van een Nederlandse arts bij de marine, in Indonesië leren kennen. De veranderde politieke situatie dwong ons te vertrekken naar Nederland. Met bijna niets kwamen wij via Oosterbeek en Rotterdam in Zwijndrecht terecht, daar kregen wij een woning aan de Langeraarstraat”. Cis lacht verlegen als zij met liefde over haar familie spreekt, “wij hielden ons als kinderen vast aan onze ouders. Mijn vader werkte in de haven, hij werkte hard en haalde veel diploma’s. Hij wilde wat bereiken. Mijn moeder was zorgzaam en lief voor ons”.

Cis is al zo’n vijf en veertig jaar actief als zeer betrokken vrijwilligster binnen het welzijnswerk van de gemeente Zwijndrecht. “Ik sta graag klaar voor mensen”, vertelt zij over haarzelf, “mijn hart gaat sneller kloppen als ik voor willekeurig wie dan ook wat kan betekenen. Ik voel mij heerlijk op mijn plek als gastvrouw in muzikantencentrum Diverzity en ik beleef plezier aan het draaien van een bardienst in jongerencentrum Mikado”. Ook de bezoekers van de diverse wijkcentra komen mede door haar aanwezigheid niets tekort. “Ik zorg graag voor lekker eten en drinken, dat moet vind ik gewoon goed geregeld zijn”, zegt zij vol overgave. Dezelfde overgave klinkt ook door als zij uitlegt hoe zij kooklessen geeft aan jongeren. “Je begint eenvoudig met het maken van een appelflap of een saucijzenbroodje en voor je het weet kook je een hele maaltijd met die gasten. Dat leer ik iedereen die dat maar wil”.

“Ik wil dat mensen goed voor zichzelf zorgen”, gaat zij verder, “dat houdt hen gezond en als ik daarbij helpen kan dan doe ik dat met alle liefde. Het kost mij echt geen enkele moeite even bij iemand een bezoekje te brengen of wat lekkers klaar te maken voor een zieke. Met plezier bied ik een luisterend oor aan, zodat mensen in alle vrijheid hun problemen en zorgen kunnen uitspreken”. Weer lacht zij verlegen als zij zegt, “ik denk wel eens dat de lieve Heer er een bedoeling mee heeft dat ik anderen zo helpen mag”.

Zelf vraagt Cis trouwens nooit om hulp. “Ik heb van mijn vader al vroeg geleerd dat je niet van iemand afhankelijk moest zijn. Of je nou een jongen of een meisje was, mijn vader vond dat je alles zelf moest kunnen. Tot op de dag van vandaag repareer ik dus mijn auto zelf en toen laatst mijn wasmachine kapot was en ik onderdelen nodig had, heb ik notabene de expert uitgelegd hoe ik de machine repareren zou”.

Een telefoontje aan Cis is voldoende als men ergens in een wijkcentrum verlegen zit om wat extra ondersteuning. Dat Diverz dan ook blij is met deze ‘stille kracht’ bewees zij eind vorig jaar. “Zij hebben mij naar Hart van Meerdervoort gelokt met een smoesje, daar trof ik collega’s en bekenden. Werd ik mij daar zomaar in het zonnetje gezet”, vertelt Cis, “ik sta niet graag in de schijnwerper, maar dit vond ik toch wel heel leuk!”.

Vrijwilliger worden? Kijk voor informatie op www.diverz.info of neem contact op met 078-6206060

Zwijndrecht – Diverz is blij met haar vrijwilligers en uit dankbaarheid voor hun inzet stelt zij hen graag aan u voor. Suze en Rob bijvoorbeeld begeleiden een Eritrees gezin dat nog niet zo lang in Nederland woont. “Het is voor ons een voorrecht dat dit gezin ons pad gekruist heeft”, vertelt Suze. “Naast dat het ons een zinvolle dagbesteding geeft, zijn wij zo dankbaar iets voor hen te kunnen betekenen en dan speciaal voor hun schoolgaande dochters”.

Rob vertelt hoe hij en Suze betrokken zijn geraakt bij het gezin. “Ik heb heel wat jaren gewerkt als veiligheidsdeskundige en arbeidshygiënist. In de bedrijven waar ik werkte zag ik ’s avonds het schoonmaakpersoneel binnenkomen. Ondanks de vaak gebrekkige communicatie maakte ik altijd even een praatje met hen. Die schoonmakers gaven mij daarna steeds het gevoel dat zij gezien werden. Iets soortgelijks overkwam mij in november 2019 toen ik in de supermarkt in gesprek kwam met een vrouw. Zij ging wekelijks naar een inloopochtend in wijkgebouw Hart van Meerdervoort om anderen te ontmoeten en om de Nederlandse taal en gewoonten eigen te maken. Zij nodigde mij uit om ook eens langs te komen. Zo kwam van het één het ander. Na een paar maanden werd mij gevraagd, “hoe zou je het vinden om huiswerkbegeleiding te gaan doen?” Enthousiast als ik was werd ik vrijwel direct in contact gebracht met het gezin uit Eritrea met drie dochters waarvan één van negen en één van zes”.

“Ik deed aanvankelijk ander vrijwilligerswerk”, neemt Suze het gesprek over. “Ik ben jarenlang werkzaam geweest als onderwijsdeskundige en ik had het wel even gehad met onderwijs en lesgeven. Toen ik Rob zo bezig zag in de videogesprekken met de kinderen kon ik mij niet inhouden en begon mijn onderwijshart weer te kloppen. Ik zei tegen Rob, “waarom nodig je ze niet uit bij ons thuis?” Zo gezegd zo gedaan. De kinderen zijn, nu de basisscholen gesloten zijn, viermaal per week bij ons. Zij starten netjes om halfnegen met hun huiswerk en gaan dan voor de lunch weer naar huis. Wij helpen ze met rekenen en vooral ook met het vergroten van hun woordenschat. Ik ben een beetje een ouderwetse juf”, vult Suze lachend aan. “Oma-juf en meester Opa-Rob zo noemen de kinderen ons”.

“Over woordenschat gesproken”, gaat Rob verder, “Suze en ik beseften al snel dat door op pad te gaan de woordenschat zich uitbreidt, immers onderweg wijs je de dingen aan en benoem je ze. Wij zijn er dus met het gezin op uitgetrokken en hebben hen van alles laten zien, van de kinderboerderij tot het strand en de havens. Van een middag met de waterbus tot een bezoek aan Huis Van Gijn. Dit is een paleis, in zo’n huis willen wij wonen, riepen de kinderen”.

“Ja, wij zijn blij en dankbaar er voor dit gezin te kunnen zijn”, zegt Suze. “Hun leven gaat een beetje open gewoon door verbinding en contact met hen te zoeken. Door jezelf te geven ontvang je zoveel moois terug”. “Blij zijn wij ook met de ondersteuning van Diverz”, voegt Rob toe. “Naast het declareren van wat kleine kosten verzorgden zij een cursus voor mij. Voor de kinderen regelden zij bovendien een laptop en desnoods een tolk”.

Suze en Rob moedigen iedereen aan, “meld je aan als vrijwilliger, het verrijkt je en het geeft zowel jou als de ander zoveel voldoening”.